Łojotokowe zapalenie skóry jest jedną z najczęściej występujących chorób dermatologicznych. Schorzenie to dotyczy 1–3% populacji i jest powodem częstych konsultacji lekarskich, przede wszystkim z uwagi na przewlekły i nawrotowy przebieg.
Co charakteryzuje ŁZS?
W obrazie klinicznym obserwuje się nieregularne plamy rumieniowe, pokryte żółtawo zabarwionymi fragmentami łuszczącego się naskórka. Żółty kolor łusek spowodowany jest nagromadzeniem łoju w warstwie rogowej. W fałdach skórnych, przy nasilonym stanie zapalnym dochodzi czasami do rozwoju zmian wysiękowych. Zmiany zlokalizowane są w okolicach bogatych w gruczoły łojowe — na skórze owłosionej głowy, twarzy, za małżowinami usznymi oraz na górnej części klatki piersiowej i pleców. Ogniska na twarzy pojawiają się głównie w okolicy fałdów nosowo-policzkowych, w okolicy brwi, rzadziej na policzkach, czole i wardze górnej.
Szczególnie nasilone objawy mogą występować na granicy skóry gładkiej i owłosionej głowy oraz w okolicy zausznej. Zmianom skórnym może towarzyszyć uczucie świądu oraz pieczenia skóry, choć nie są one dolegliwościami stałymi, a nasilać się mogą w podwyższonych temperaturach.
Kogo dotyka ŁZS?
Łojotokowe zapalenie skóry występuje zarówno u dorosłych, jak i niemowląt oraz osób w podeszłym wieku. Niemal każdy człowiek w ciągu swojego życia może zostać dotknięty tą chorobą, jednak objawy w większości przypadków są na tyle łagodne, że nie wymagają konsultacji lekarskiej. Choroba częściej dotyczy mężczyzn, szczególnie w grupie młodych dorosłych oraz u osób powyżej 50 roku życia. Do jej rozwoju predysponowane są również osoby z przewlekłym defektem odporności, chorzy na cukrzycę, zakażeni wirusem HIV, pacjenci z zapaleniem trzustki, zespołem Downa oraz wirusowym zapaleniem wątroby typu C. Zwiększoną częstość występowania choroby obserwowano w zaburzeniach o podłożu neurologicznym, związanych ze zwiększoną tendencją do łojotoku, między innymi w chorobie Parkinsona, padaczce, porażeniu nerwu twarzowego oraz schorzeniach rdzenia kręgowego.
