Ciąża to okres, w którym dziecko przygotowuje się do zetknięcia ze światem zewnętrznym. Natura dała mu na to około 40 tygodni, jednak nie każdemu maluchowi jest dane tyle czasu. Część ciąż kończy się porodem przedwczesnym, co niestety nie jest korzystne dla dziecka. W dzisiejszych czasach medycyna daje szanse przeżycia już coraz mniejszym dzieciom. Jednak jeszcze do niedawna bywały spore problemy ze sprzętem i odpowiednio przygotowanym personelem.
Właśnie z tak prozaicznych powodów jak brak sprzętu i personelu w 1978 roku w Bogocie narodziło się Kangurowanie. Okazało się, że bliski kontakt z mamą sprzyja rozwojowi wcześniaków (i nie tylko). Kangurowanie to inaczej kładzenie noworodka na piersi opiekuna (najczęściej matki, ale nie koniecznie). Daje to dziecku poczucie bezpieczeństwa, na które składają się: ciepło i zapach skóry, ale również odgłos bicia serca, Który maluch świetnie zna. Dodatkowe głaskanie po pleckach uspokaja dziecko, a ruchy klatki piersiowej, oddychającego opiekuna, usprawniają układ oddechowy dziecka. Metoda ta przynosi najlepsze efekty jeśli jest stosowana co najmniej kilka godzin dziennie, co dla jednej osoby bywa bardzo uciążliwe, dlatego często namawia się do współuczestniczenia w kangurowaniu również ojca dziecka.
